10 februari 2022 – Noorderlichtwandeling

Vandaag een dagje rustig aan. Op ons gemak staan we om 8 uur op. Kopje koffie, sigaretje, ontbijtje, Juanita werkt het verhaal van de afgelopen dagen bij en JP doet een wasje. We gaan boodschappen doen bij de plaatselijke supermarkt om eten en lekkere dingen in te slaan. Dit is nogal een uitdaging, want het Fins lijkt nergens op en het Zweeds (dat ook op alle verpakkingen staat, omdat een deel van Finland Zweedstalig is) beheersen we ook al niet. Van Anni hebben we wel het één en ander geleerd over boodschappen in Finland. Dus de lactosevrije melkdrink laten we staan en we zoeken nog even verder. Voor we het weten ligt er een glutenvrij roggebrood in ons karretje die weer terug het schap in vliegt als we de reguliere broden tegenkomen. De grootste uitdaging vormen de kant-en-klaar-maaltijden voor vanavond. We houden allebei niet van vis, dus we lopen hier wel risico. Van Regnbågslax konden we nog wel beredeneren dat er een regenboogforel of zalm in zou zitten, maar daarna hadden we toch echt google-translate nodig. We zijn eruit gekomen. Een aardappeloverschoteltje voor JP en voor Juanita gehaktballetjes met aardappelpuree en een roodfruitsausje. Zoiets als Ikea-ballen, maar dan lekker (Bleek achteraf)

Terug van de boodschappen even een klein slaapje. De Husky-safari heeft zowel lichamelijk als geestelijk zijn sporen nagelaten. We zijn geen 18 meer, zeg maar. Na het eten is het tijd om ons klaar te maken voor de Noorderlichtwandeling. We moeten ons melden op de plaats waar we de thermokleding opgehaald hebben. JP wist de weg, Juanita was er nog nooit geweest [e-1f609]. We moesten toch een beetje zoeken. Op een gegeven moment ziet Juanita het bordje Ruka Safari rechtsaf, dus zegt, dat we hier rechts moeten. JP rijdt het weggetje in, vindt het wat smal, maar rijdt toch door. Bochtje naar rechts, heuveltje naar beneden en weer op. JP vindt het toch wat smal en stijl. Lang verhaal kort: we komen de heuvel dus niet op. En achteruit de heuvel weer op blijkt ook niet zomaar te gaan. Juanita zit wat witjes op de bijrijdersstoel te bedenken wat ze tegen de beheerders van het terrein gaat zeggen als we gered moeten worden. JP rijdt toch achteruit de heuvel op en komt vast te zitten omdat er een bocht aankomt. Afijn, het is hem dus toch gelukt [e-1f60a]. Mede met dank aan een paar degelijke Tsjechische koppelingsplaten, die voor eens en voor altijd de hufter-proof-test hebben doorstaan. We praten hier noooooit meer over. Later lachen we erom.

We zijn nog ruim op tijd op de verzamelplek. De sneeuwschoenen worden uitgedeeld en we krijgen kort sneeuwschoenonderricht. De belangrijkste lessen zijn: gewoon lopen, niet te dicht op je voorganger en bij klimmen eerst de punt in de sneeuw schoppen. En dan gaan we. Het is een prachtig gebied weer. Eerst vlak door bossen en langs een riviertje. Maar dan wordt het klimmen en daar is Juanita niet zo goed in. De ademhaling verplaatst zich (net als bij rennen) naar de bovenste 10 cm van haar keel en ze blaast zichzelf in no-time op. De achterste gids is geduldig dus we komen wel boven op de berg aan. Daar staat een grote tipi waar gids 1 een vuurtje aan het maken is om thee te kunnen maken. We raken aan de praat met een Nederlands gezin dat een dag eerder een hike heeft gedaan die wij maandag gepland hebben. Die is nog veel zwaarder dan deze, zeggen ze. Oké, we hebben iets om over na te denken. Maarrrr eerst genieten van de omgeving. Noorderlicht gaan we vanavond niet zien, want het is te bewolkt. Toch is het weer prachtig. Net voor we het echt koud beginnen te krijgen, zetten we de afdaling weer in. Gelukkig geen klimpartijen meer en we komen zonder kleerscheuren weer aan bij de verzamelplek. De gids heeft ons onderweg nog tips gegeven over hoe we morgen grotere kans hebben om het Noorderlicht te zien. Zeker omdat we een auto tot onze beschikking hebben. Ook hier gaan we over nadenken.

In de auto terug naar ons huisje zijn we er al uit. We gaan niet met de volgende hike mee. We willen sowieso op maandag al naar Rovaniemi, om geen haast te hoeven hebben dinsdagochtend. De hike duurt tot 5 uur, dus om dan nog (gesloopt) 2,5 uur in het donker door de sneeuw te moeten rijden zien we niet zitten. Juanita is toch een beetje opgelucht. Moe en bevreesd voor spierpijn gaan we slapen. Morgen floaten!!!