12 februari 2022 – Rendierfarm

Het is koud vanochtend. Kouder dan de afgelopen dagen. Na het ontbijt stappen we in de auto. Goed aangekleed, thermo-overalls en wanten in de kofferbak. Na een kwartiertje rijden komen we bij de rendierfarm aan. Juha staat ons op te wachten. We trekken onze overalls aan terwijl Juha even zijn huis in gaat. Als hij terugkomt heeft hij zijn zoontje op de arm. Een mannetje van ongeveer een jaar. Juha legt uit, dat hij op zaterdagochtend altijd samen met zijn gezin de rendieren gaat voeren. Dus een later voegt zijn vrouw Jenni zich bij ons. Er is nog een Fins gezin en een Nederlands gezin. Die hadden zich ingeschreven voor een paar uurtjes meekijken. Juha begint met vertellen over de rendieren en het herdersleven. Als zijn verhalenknop eenmaal aan staat, dan staat hij ook goed aan. Hij heeft natuurlijk ook genoeg te vertellen als vijfde generatie rendierhouder.

We lopen een heuvel af en zien in de verte de rendieren al liggen. Wat een mooie dieren zijn het toch. Met een sneeuwscooter met daarachter een voederaanhanger rijdt Juha het voer uit. Dit geeft ons mooi de tijd om foto’s te maken en de dieren van dichtbij te bewonderen. Ze zijn niet allemaal happig op vreemde-mensen-bezoek, maar als ze eten, staan ze wel stil. JP trekt zijn handschoenen uit om foto’s te kunnen maken. Na een kwartier blijkt dat dat niet de beste keuze was. Het is echt beduidend kouder dan eerdere dagen en een kwartier is genoeg voor JP om het zo koud te hebben, dat hij bijna flauwvalt. Hij wordt op de sneeuwscooter gezet en Herman de knecht brengt hem naar een hut op de berg waar warm drinken is en een vuurtje knappert. Juanita klimt er aan de andere kant van de berg ook heen. Als ze boven is, zit JP met alweer wat meer kleur in zijn gezicht bij het vuur. Dat wordt zoveel mogelijk handschoenen aan vandaag!

Na een kopje koffie gaan we verder met voeren. Nu mogen we zelf aan de slag. De babyrendieren van afgelopen mei zijn enorm schuw. Eentje is wat tammer, omdat deze met de fles gevoerd is toen zijn moeder om het leven kwam bij een aanrijding. Na het voeren gaan we weer terug naar de hut. Weer even bijkomen en we krijgen een rendierworstje dat op het vuur is opgewarmd. Het smaakt goed. We gaan terug naar de eerste wei, waar Juha zijn kudde inspecteert en wij heerlijk rondlopen en genieten van de krakende sneeuw onder onze voeten, maar vooral van de prachtige dieren die lekker liggen te herkauwen. Er schijnt nu een zonnetje, dus de omgeving is bijna zilver.

Als we terug in de hut komen, staat de lunch klaar. Een tomatenchilisoepje en brood met kaas. Dat is een goede bodem voor het werk wat we nu gaan doen. Juha gaat naar zijn gezin en laat ons over aan zijn knechten Herman en Ida. We gaan een rendierenverblijf van de race-rendieren voorzien van een nieuw houten hek. We leggen houten planken op een slee achter een sneeuwscooter die Herman naar boven rijdt en leggen de planken uit. Als er genoeg planken boven zijn, begint de bouw. JP helpt Herman en Juanita kletst met Ida (Lees: hoort Ida uit over het leven op de farm.) Als het, ondanks het harde werken, te koud wordt, komen we even bij in een werkhut waar een vuurtje brandt. Ook Herman vertelt honderduit over het leven als Rendierhouder. Hij heeft zelf ook een kleine rendierfarm, maar helpt zijn buurman dagelijks en kent ook deze farm als zijn broekzak. Ook de dieren kent hij. Een van de rendieren gedraagt zich als een hond, dus Juanita spits de oren. We gaan hem opzoeken en inderdaad. We aaien en kroelen het beestje en Juanita mag hem zelfs aan de lijn mee buiten zijn verblijf nemen. Juanita heeft een rendier uitgelaten [e-1f60a]! Uiteindelijk is het hek klaar en vraagt Herman zelfs of we op de foto willen met het resultaat, zodat hij het kan laten zien aan vrienden. In een ander verblijf weet Herman nog een paar hertengeweien te liggen, die we zelf op mogen pikken. We mogen ze zelfs houden! We kiezen er een uit die in de koffer past.

Dan is het tijd om afscheid te nemen, maar niet voor we het souvenirwinkeltje hebben bezocht. Gewapend met een rendierhuid en wat andere souvenirs stappen we in de auto. Wat een fantastische ervaring.

Onderweg naar huis doen we nog wat inkopen bij een andere souvenirwinkel en wat boodschappen bij de supermarkt. Eenmaal thuis is het even bijkomen. Wat eten en een plan de campagne maken voor vanavond. Want vanavond moet het gebeuren. We gaan weer op zoek naar het Noorderlicht!!!

JP is door Ida attent gemaakt op een app die het Noorderlicht voorspelt en volgt. Na het eten houden we de app zorgvuldig in de gaten. Als het Noorderlicht dichterbij komt, gaan we onszelf inpakken. Het is -25 graden, dus geen overbodige luxe. Zoveel laagjes dat we nog net kunnen bewegen in onze thermo-overalls, koffie en koekjes mee en we kunnen gaan. Het is 22.15 uur.

We rijden eerste naar een plek die aanbevolen is door verschillende mensen. We zijn niet erg onder de indruk, dus we zoeken verder. In de buurt van de plaats waar we gisteren waren lijkt het perfect. We kunnen lekker ver en vrij kijken. Het is 23 uur. De auto is goed opgewarmd, dus we kunnen er wel even tegen. Om 23.15 uur zien we een witte sluier in de lucht. We beginnen al te balen: “Nee, he! Bewolking!” Maar die bewolking maakt wel wat rare bewegingen. Snel ook, voor bewolking. JP neemt een foto en dan ziet hij het : HET NOORDERLICHT! Dat fel groene zie je dus niet met het blote oog, maar het spel in de lucht is wel prachtig om te zien. Het is net of de hemel stukjes open gaat. Dan hier, dan daar. Soms lang, soms heel kort. Soms fel, soms zwak. We komen ogen tekort. Na ongeveer een uur, zwakt het echt af. En hoewel het windstil is, dus de gevoelstemperatuur niet heel ver beneden de -25 graden zal liggen, voelen we nu ineens dat -25 eigenlijk ook wel heel koud is. Om 00.45 uur zijn we weer terug in het huis. We stuiteren nog na. We hebben het gezien!!! Morgen weer proberen [e-1f60a].

Morgen hebben we een dagje niks. De wekker mag dus op 8.30 uur. Uitslapen!