8 februari 2022 – Kota Husky

Half 7, de wereld is nog donker. Vandaag begint de Husky-safari, dus een beetje kriebels. We ontbijten op bed met het ontbijtje dat we gisterenavond hebben mee gekregen na het avondeten. Om 8 uur zitten we in de auto. Het is al licht geworden, dus het is een prachtige rit op goed begaanbare wegen.

Als we aankomen bij de Husky-farm, worden we verwelkomd door luid geblaf en gehuil: 75 Husky’s. De ene nog mooier dan de andere. Sari, de eigenaresse wijst ons de weg naar een omkleedruimte waar we onze thermo-overalls aantrekken. De rugzakken gaan in een aanhanger die achter een sneeuwscooter hangt, want die zien we vanavond pas weer. Lauri, de eigenaar (een viking compleet met baard en paardenstaart) stelt ons voor aan de gids voor de komende twee dagen: Anni. Anni is een klein vrouwtje met een vriendelijke uitstraling. Beetje verlegen nog. Ze geeft een korte slee-instructie en dan gaan we!

We hebben besloten om samen een slee te delen. Lauri had dat ook al aanbevolen, omdat we ontspannen rondkijken en intensief sleeën dan af kunnen wisselen. JP begint met sleeën, Juanita begint met zitten en wennen aan de snelheid [e-1f609]. De honden willen alleen maar LOSSSSS. Ze blaffen, huilen, gillen en springen als bezetenen. Een kakafonie van alle geluiden die een hond kan maken. Sommige bijten hun buurhond zelfs in de nek van opwinding, die pikt dat natuurlijk niet en dus gromt en grauwt die terug. Dus in de minuten voor de tocht begint, krijgen we alle geluiden te horen die een hond kan maken. Het advies is om de eerste paar honderd meter te remmen, omdat er een enorme krachtexplosie los komt en dat was een prima advies. Anni koppelt haar span los en vertrekt. Een paar seconden later vertrekken wij en dan is het ineens muisstil. Het enige dat je hoort is de ijzers van die slee die door de sneeuw ploegen en het hijgen van de honden. Het enige dat je ruikt is de honden die zich ontspannen en daarbij al lopende hun behoefte doen. Romantiek heeft zijn prijs…

Het eerste deel van de tocht is sprookjesachtig. Onbeschrijflijk eigenlijk. We moeten een paar keer best stijl een heuvel op en dan moet de bestuurder mee steppen of lopen. JP rent hele stukken de berg op, dus hij begeeft het bijna van vermoeidheid, maar herstelt snel. Na een tijdje (alle besef van tijd is weg) neemt Juanita het over. Het terrein is dan al vlakker, dus die heeft het makkelijk.

Dan is het middagpauze. De honden worden vastgelegd en wij klauteren een heuveltje op naar een klein boshutje. Iets verderop is een houthok en nog iets verderop een ouderwetse plee. Gat in de grond, plank eroverheen, hokje erom om beschut te kunnen zitten. Kortom een heerlijke picknickplek. Anni maakt een houtvuurtje waarop ze een heerlijke Elandsoep opwarmt. Boterhammetje kaas erbij en natuurlijk koffie toe. We zijn weer opgewarmd en gevuld en gaan weer op pad voor deel 2 van het traject van vandaag. Ook nu weer onbeschrijflijk mooi. Beschrijven doet het tekort, dus zie foto’s.

We komen aan bij onze overnachtingsplek. Een heerlijke plek aan een meertje dat nu natuurlijk volledig bevroren is en bedekt met een dikke lag sneeuw. Eerst worden de honden verzorgd. We koppelen ze één voor één los en maken ze vast aan een lange lijn die tussen de bomen gespannen is. Overal liggen hoopjes stro. Dat zijn de bedjes voor de honden. Anni vertelt precies wie waar moet liggen. Niet iedereen kan met elkaar overweg, dus om de vrede te bewaren heeft ieder zijn eigen plekje. Als de harige harde werkers op hun plekje liggen, zijn de mensen aan de beurt. Wij hebben onze eigen cabine. Anni slaapt in de cabine het dichtst bij de honden. Er is een sauna cabine en uiteraard weer een ouderwets gemack.

Eerst maken we warm water om de brokjes van de honden in te weken. JP hakt een gat in het ijs boven het meer en vult de enorme ketel waar Anni een houtvuurtje onder aan het maken is. Juanita sprokkelt geschikt hout in het houthok. Ze probeert nog om hout te hakken, maar blijkt geen natuurtalent. Dus zoeken naar geschikte stukken die passen in de kachels van de sauna en de cabines van Anni en van ons. Als het water warm is, gaan we de honden eten geven. Ondanks dat ze zo hard gewerkt hebben, zijn er toch nog best wel een paar die helemaal geen trek hebben. Als Anni het water eraf laat lopen en de bak voor de neus houdt, beginnen er toch een paar te eten. Die wilden dus gewoon wat meer service.

Als de honden genoeg gegeten, beknuffeld en ingestopt zijn, is het tijd voor de mensen. JP en Juanita duiken de sauna in en Anni gaat het eten klaarmaken. We eten aardappelpuree met een gemixt wild pannetje. Ondanks dat wij allebei geen wildliefhebbers zijn, heeft het toch uitstekend gesmaakt. Na het eten gaat Anni de sauna in en daarna naar haar eigen cabine. Wij denken dat het onderhand wel bedtijd zal zijn en willen ook gaan slapen. Het is dat 9 uur. Uhm.. toch nog maar even wachten. Na een uurtje lukt dat niet meer. We laden de houtkachel tot aan de nok toe vol en gaan slapen. Het zal geen 5 minuten geduurd hebben voor we in dromenland waren…

De wekker staat op 7 uur. We willen het ontbijt voor de honden meemaken.