9 februari 2022 – Kota Husky – Loghouse Tuike (Ruk

De wekker doet zijn werk. We hebben redelijk goed geslapen. Waarschijnlijk vanwege het onbekende. In de loop van de nacht is de kachel natuurlijk gedoofd, maar de temperatuur in de cabine is nog goed te hebben. Een graadje of 15. Gauw hout in de kachel en vuur erin. Kleren aan en rillend naar ’t gemack. We zijn meteen wakker. Juanita wast haar gezicht in de sneeuw (Fijne gewoonte hier). We zitten even op de veranda van onze cabine. De honden zijn nog in diepe rust. Eentje zit op haar bedje en kijkt wat duf in de rondte. Blijkbaar hebben sommige honden ook even nodig om wakker te worden.

Als Anni haar neus laat zien om 8 uur, worden onze harige vrienden onrustig. Anni=ontbijt! We begroeten alle honden met een knuffel. De één is wat schuchter, de ander laat zich uitgebreid kroelen. Anni roert in een koelbox die half is gevuld met pens en half met warm water. De geur die er vanaf komt, zorgt voor onrust in de roedel. Een voor een krijgen ze een overvolle bak eten voor hun neus. Emiel en Mini zou jaloers geweest zijn. En weer zijn er dezelfde moeilijke eters van gisteren. Sommige eten wel als Anni het water eraf laat anderen hebben gewoon geen trek. Anni legt uit, dat het moeilijke eten eruit gefokt moet worden. Sommige Husky’s werken ook in haar raceteam en dan moet ze zich geen zorgen hoeven maken om eetgedrag. Nadat er (bijna) 16 volle buikjes liggen uit te buiken op het stro, zijn de mensen weer aan de beurt.

JP zet koffie, Anni zorgt voor het ontbijt en Juanita …??... Ja, wat deed die eigenlijk. Waarschijnlijk een sigaretje roken op de veranda. Na het ontbijt ruimen we de cabines leeg. Zetten de spullen in een aanhanger die Lauri later oppikt en naar de farm brengt. Dan worden de teams samengesteld. Anni wijst aan welke hond op welke plek moet komen en wij helpen mee om ze op hun plek te krijgen en vast te maken. Het is weer een compleet blaf-, jank-, grauw- en huilconcert dat duurt tot we vertrekken. JP begint met besturen, Juanita begint met zitten. Anni koppelt onze slee los en JP moet uit alle macht remmen om te zorgen dat we er niet vandoor stuiven. Er zijn wat wijzigingen aangebracht in het team en dat voelt hij meteen. Als Anni los is, is er meteen weer de stilte en de prachtige omgeving.

De rit naar de lunchplaats is een andere dan gisteren, maar het voelde wel precies zo. De verbazing over waar we zijn, hoe mooi het is en dat we midden in onze droomtocht zitten blijft. Nog een klein avontuur onderweg als JP een handschoen laat vallen. Hij springt de handschoen achterna waardoor de slee onbemand verder sjeest met Juanita er nog op. Die heeft niks in de gaten. Denkt alleen: “Die handschoen zijn we kwijt.” JP roept: “STOP!” en Anni kijkt om. Bij de instructie gisteren is nadrukkelijk gezegd, dat als de bestuurder de slee kwijt is, de inzittende geen poging moet ondernemen om de slee te laten stoppen. Dat lukt namelijk toch niet en Anni kan het altijd oplossen. Dus Juanita is een sitting duck. Gelukkig is er genoeg afstand tussen ons, dus Anni stampt een anker in haar slee, springt in het voorbijgaan op de onze en trapt op de rem. JP komt proestend aangerend. Hij wilde de handschoen daar niet rond laten slingeren, dus ging er achteraan. Einde avontuur, we gaan door. Vanaf nu vraagt Juanita wel elke 5 minuten om een teken van leven van JP.

We lunchen op dezelfde plek als gisteren. Geen probleem. Die zijn we nog niet beu. Lauri is een paar meter van ons hokje een nieuwe vuurplaats aan het graven. En zoals het een echte Viking betaamt hangt zijn jas over zijn sneeuwscooter: het is te warm voor een jas. Het is al -6. Bijna zomer. Haha! Rare jongens die Finnen.

Linzensoep, koffie en een toetje van warme “breadcheese, cloudberries en vanillasauce”. De lunch is compleet. Onder luid gejoel, pakken we de spullen weer in en gaan op weg naar de farm. Weer geen besef van tijd, maar uiteindelijk komen we er aan. De sporters krijgen een snack in de vorm van vetblokken. Als ze die op hebben, worden ze in groepjes naar de truck van Anni gebracht. Ze springen er allemaal graag in, want reizen zijn ze gewend.

Hierna krijgen we een rondleiding over de Husky-farm en mogen de puppy’s bewonderen. Wat een dotjes. In de huurauto mogen geen dieren, maar anders hadden we het wel geweten.

Het is tijd om afscheid te nemen. We kopen als souvenir nog 2 soortgelijke bekers als waar we uit gedronken hebben de afgelopen 2 dagen en rijden weg van deze prachtige plek. Allebei nog een beetje onder de indruk.

Na een dik uur rijden komen we bij ons volgende adres aan: Loghouse Tuike in Ruka. We kijken recht op de skipiste. Hemelsbreed nog geen 500 meter, denk ik. Voor het huis loopt een langlaufpad waar af en toe nog een verdwaalde langlaufer voorbij komt roetsjen. Binnen is het lekker warm en het ruikt naar hout. Hier houden we het nog wel even vol. Onderweg hebben we wat boodschappen gedaan, dus het menu is eenvoudig vandaag. Pizzaatje uit de oven. Na het eten is het nagenieten van de Husky-safari en op tijd slapen. Morgen een relatief rustig dagje, dus de wekker gaat op de normale tijd: 8 uur.