11 februari 2022 – Rivierfloaten

Als de wekker gaat, probeert Juanita voorzichtig een paar ledematen te bewegen. Pijn? Nee, eigenlijk helemaal niet. Het zal toch niet waar zijn, dat ze sportief begint te worden. JP heeft ook nergens last van, maar dat was te verwachten. We staan weer op ons gemak op. Kopje koffie, sigaretje, ontbijtje, Juanita werkt het verhaal van de afgelopen dagen bij. Onze dagen beginnen lekker saai samen. Om half 11 gaan we weer richting Ruka Safari voor het rivierfloaten. We krijgen een uitgebreide instructie over hoe het drijfpak aan moet. De groep is vrij groot, dus voor we allemaal half in het pak gehesen zijn, zijn we een half uur verder. Dan gaan we in een busje op weg naar de rivier waar het allemaal gaat gebeuren: Kiveskoski. Deze stroomt helemaal naar Rusland, dus het grapje “hopelijk heb je je paspoort bij” wordt voor de zoveelste keer gemaakt. Of “Gewoon blijven liggen. In Rusland halen ze je wel met Kalasjnikovs uit het water” is misschien iets actueler.

Na een klein half uurtje zijn we er. Daar wordt iedereen helemaal in het pak gehesen. Helm op. Reddingsvest aan en op naar de oever van de rivier. Een van de instructeurs doet voor hoe je in het water stapt, hoe je drijft, stuurt en weer op kunt staan. We lopen ongeveer 400 meter langs de oever stroomopwaarts en dan mogen we eindelijk zelf het water in. Het water duwt alle lucht uit het pak. Je wordt eigenlijk heel stevig omarmd door het water. Een heel apart gevoel. En als je dan gaat liggen voelt het een beetje koud op je rug, maar toch aangenaam. Het drijven zelf is heel relaxed. JP geniet met volle teugen. Juanita is een beetje bezorgd, dat ze te ver van de oever af drijft. Als we na ongeveer 400 meter bij het eindpunt aangekomen zijn strompelen we het water uit. Het is nog een beetje wennen.

De instructeur vraagt of we eens gek willen doen. Iedereen zegt “Jaaaa!” Juanita denkt: “NEEEEEE!” Maar gaat toch mee. We lopen 700 meter stroomopwaarts naar een ijsplaat die over de rivier ligt. Je voelt hem al aankomen. De instructeur stampt wat op het ijs en zakt er zo doorheen. We zien dat het er ondiep is (ongeveer tot aan je middel), dus dat is al minder eng. En zo zakken we allemaal door het ijs. Spannend!!! We dobberen een bochtje om en helemaal zen weer naar het beginpunt. Dat was het dan. Toen we uit het pak gepulkt waren, meteen sMa maar even geappt dat ons “raft-avontuur” tot een goed einde gebracht was. Die kan weer rustig slapen. We krijgen nog een mok warm sap en dan gaan we op huis aan.

Na een welverdiend slaapje en een eenvoudige maaltijd gaan we op zoek naar het Noorderlicht. Thermopakken in de kofferbak, koffie in de thermosmokken, koekjes in de tas en op naar het noorden! Na een half uurtje rijden, vinden we een plekje dat van God en alleman verlaten is. We kunnen lekker ver kijken en we zien sterren! Dat is een goed teken. We proberen de fototoestellen uit, drinken koffie, eten koekjes en wachten, wachten, wachten. Na een half uurtje zien we steeds minder sterren en begint de lucht dicht te trekken. We houden het voor gezien. Geen Noorderlicht vandaag voor ons. Morgen nieuwe poging.

We gaan op tijd slapen, want morgen gaan we naar de rendierfarm. De wekker om 7.00 uur.